ناز بَس است (شعری از امام خمینی (ره))

ذهن ما باغچه است

ذهن ما باغچه است
گل در آن باید کاشت
گر نکاری، گلِ من
علف هرز در آن می روید
زحمتِ کاشتنِ یک گل سرخ
کمتر از زحمتِ برداشتنِ هرزگیِ آن علف است...

کاش می شد

کاش می شد در نمازم عشق را دعوت کنم...
کاش می شد بهتر ازآن با خدا صحبت کنم...
کاش می شد یک شب از شبهای عمرم با خدا
بی خیال از آب و نان در گوشه ای خلوت کنم...
کو مرادی، مرشدی یا خضرِ دانایی که من
همچو موسی مدتی در محضرش خدمت کنم...
تشنه ام من تشنه ی آبی که اسکندر نخورد
می رسم روزی به آن اما اگر همت کنم...
ترسم آخر مثل دل هایی که دورند از خدا
من به این دل مردگی های خودم عادت کنم...
باید امشب شوق رفتن در سرم پیدا شود
کوله بارم کو؟ که از "من" تا "خدا " هجرت کنم...
کو مسیرم؟ هجرت و سجاده ام؟ تا بعد از این
لحظه های خلوتم را با خدا قسمت کنم...
شهر سر تا سر پر از پس کوچه های غربت است
می روم تا در نمازم ترک این غربت کنم.
 "روح ا... مالمیر"

میلاد امام علی (ع) مبارک

کعبه امروز تماشاگه اهل نظر است           کز سرا پرده ی حق نور خدا جلوه گر است
آمد از قبله برون قبله نمایی که در اوست        آنچه منظور دل مردم صاحب نظر است
فردوس برین مقصد و منزلگه اوست                  آن را که امیر مومنان اسوه ی اوست

میلاد حضرت زهرا(س) مبارک

 

فاطمه دخت نبی، آن گوهر یکتای خلقت

فاطمه زوج علی، آن اسوه ی زیبای خلقت

فاطمه امّ ابیها، کوثر دریای عشق

فاطمه مام حسین و شمس بی همتای خلقت

به امید شفاعتش

عید نوروز مبارک به غنى و درویش

باد نوروز وزیده است به کوه و صحرا         جامه عید بپوشند، چه شاه و چه گدا
بلبل باغ جنان را نبود راه به دوست         نازم آن مطرب مجلس که بود قبله نما
صوفى و عارف ازین بادیه دور افتادند    جام مى گیر زمطرب، که رَوى سوى صفا
همه در عید به صحرا و گلستان بروند     من سرمست، ز میخانه کنم رو به خدا
عید نوروز مبارک به غنى و درویش
یـار دلـــدار، ز بتخانـه درى را بگشا
امام خمینی (ره)

نـوروزتان پیروز باد

بوی جان می آید اینک از نفس های بهار
دستهای پر گل اند این شاخه ها؛ بهر نثار
با پیام دلکش "نـوروزتان پیروز باد"
با سرود تازه "هر روزتان نوروز باد"
شهر سرشار است از لبخند؛ از گل؛ از امید
تا جهان باقی ست این آئین، جهان افروز باد

بانوی نور، مادر آیینه ها! سلام

بانوی نور، مادر آیینــــه ها! سلام
روشن ترین تبسـم نور خدا! ســـــلام
ای کوثــــر کبـود خـــدا، با سه آیــــه آه!
از ما به زخــم های کبود شـــما، ســــلام
حزن غریب پنجــره ها در غـــروب نـــــور
ای خواهش همیشه ی آیینه ها سلام
ای ماه سرخ گمشده در ناکجای خاک!
بــــر رد پای نـــور تو در ناکجـا، ســـــــلام
غمگیــن ترین پرنده ی ســیاره ی بقیــــــع!
بال و پــــر شکستـــه ی روح تــــو را ســــلام
ای باغبـــان دل شــده ی لاله های ســــرخ
ای وارث حماســه ی کرب وبــلا! ســـلام
ای بــرتر از فرشته، شبـیه خود خــــدا!
از ما به روح سبز شما، تاخــدا، ســلام
دست عنایتی به ســر حاجتــم بکـــــش
چشمم هنوز مانده به دست شما... سلام!

 رضا اسماعیلی

خدایا دوستت دارم

خدایا

نگاهم رو به سمتِ تو ::: شبم آیینه ی ماهه
دارم نزدیکتر میشم ::: یکم تا آسمون راهه

به دستای نیازِ من ::: نگاهی کن ازون بالا
من این آرامشه محضو ::: به تو مدیونم این روزا  

تو دیدی من خطا کردم ::: دلم گُم شد دعا کردم
کمک کن تا نفس مونده ::: به آغوشِ تو برگردم

تو حتی از خودم بهتر ::: غریبی هامو میشناسی
نمیخوام چترِ دنیارو ::: که تو بارونِ احساسی

خدایا دوستت دارم ::: واسه هرچی که بخشیدی
همیشه این تو هستی که ::: ازم حالم رو پرسیدی

بازم چشمامو می بندم ::: که خوبی هاتو بشمارم
نمیتونم! فقط میگم ::: خدایا دوستت دارم

شاعر: طهمورث پور شیر محمد

یا صاحب الزمان (عج)

ای بــرترین افق برای پرواز پــرندگان آرزو

ای تجلّی آبی ترین آسمان امید

ای منتهای بـرترین خیال هستی

ای آرمان همه چشـــم انتــظاران

دنیـا نیازمنــــــد ظهــــــــور تــــــوست...

خوب دیدن

گـــر نداری دانش تـرکیب رنگ

بین گلها زشت یا زیبا مکن

خوب دیــدن شــــرط انسان بودن است

عیب را در این و آن پیدا مکن!

"مولانا"

تو همان بسیجیِ عصر عشق و جبهه‏ای

تو هنوز هم
بوی روزهای جبهه می‏دهی
بوی روزهای عشق
بوی روزهای رزم
بوی بزم آسمانی سحر
که خاک جبهه
غرق در ستاره‏های چشم‏های روشن تو بود
و روز حمله
عطر آن دو گانه‏های نیمه شب
جوشن تو بود
تو هنوز هم
بوی روزهای جبهه می‏دهی
بوی آن زمان که دشمنت
از شنیدن صدای رعد نام تو
گنگ و گیج بود
نام تو بسیج بود
نام تو بسیجی است
با همان لباس‏های رنگ خاک
با همان شناسنامه و پلاک
با همان
هیبتی که نام آسمانی تو داشت
تو همان بسیجیِ
عصر عشق و جبهه‏ای؛
فقط
سنگرت عوض شده است...

«سیدعلی حسینی»

کاش می شد!

کـــــاش می شــد بچگی را زنــــــده کـــــرد
کودکی شد کودکانه گریه کرد
شعـــــر قهـــر قهـــــر تا قیامت را سـرود
آن قیامت که دمی بیشتر نبود
فاصله با کودکی هامان چه کــرد
کاش میشـد کــــودکانه خنـــده کرد...

مادر داشتن

تقدیم‌به آنانی‌که مادر دارند و آنانی ‌که این فرشته پاکی از میانشان پرکشیدست.
تاج از فرق فلک بر داشتن
جاودان آن تاج بر سر داشتن
                      در بهشت آرزو ره یافتن
                      هر نفس شهدی به ساغر داشتن
                                            روز، در انواع نعمت ها و ناز،
                                        شب بتی چون ماه در برداشتن.
                                                        صبح، از بام جهان چون آفتاب،
                                                                روی گیتی را منور داشتن
                                         شامگه، چون ماه رویا آفرین،
                                            ناز بر افلاک و اختر داشتن!
                      چون صبا در « مزرع سبز فلک »
                      بال در بال کبوتر داشتن
حشمت و جاه سلیمان یافتن،
شوکت و فر سکندر داشتن.                         تا ابد در اوج قدرت زیستن ملک هستی را مسخر داشتن؛
بر تو ارزانی، که ما را خوش تر است!
لذت یک لحظه: مادر داشتن.                                           " فریدون مشیری "

چه سرفراز سر از امتحان در آوردند

مگو بدن، ز تنِ جبهه جان در آوردند
به جای اشک، جگر از نهان در آوردند

وطن پر از گل پرپر شده است و عطرآگین
ز دشت لاله ز بس ارغوان آوردند

شما گروه تفحص به خاک بنویسید
دُر از خزانه این خاک‌دان در آوردند

زمین ز مین پر و اینان ز من سفر کردند
ز آسمان سر از این آستان در آوردند

همین تبار تبری، تبر به دوش شدند
دمار از  بت و از بتگَران در آوردند

حرامشان که شکم‌بارگان فرصت جوی
تنور گرم شما بود و نان در آوردند

و من به جیب سر و سر به زیر کاین مردان
چه سرفراز سر از امتحان در آوردند

"علی انسانی"

ریاضی نامه

عید آمد و عید آمد

 بگذشت مه روزه ، عید آمد و عید آمد
    بگذشت شب هجران، معشوق پدید آمد 

آن صبح چو صادق شد، عذرای تو وامق شد
   معشوق توعاشق شد، شیخ تو مرید آمد 

شد جنگ و نظر آمد، شد زهر و شکر آمد
شد سنگ و گهر آمد، شد قفل و کلید آمد

جان از تن آلوده، هم پاک به پاکی رفت
هرچند چو خورشیدی بر پاک و پلید آمد 

از لذت جام تو دل مانده به دام تو
 جان نیز چو واقف شد، او نیز دوید آمد 

بس توبه شایسته برسنگ تو بشکسته
بس زاهد و بس عابد کو خرقه درید آمد

باغ از دی نامحرم سه ماه نمی زد دم
بر بوی بهار تو، ازغیب رسید آمد

"مولوی"

به روی ناامیدی در بسته باز نمودن

ﺯﻧﺪگی ﻣﺎﻝ ﻣﺎﺳﺖ...

زﻧﺪگی ﺭﻭﻳﺶ ﻳﻚ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻧﻴﺴﺖ...
ﺯﻧﺪگی ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﺳﺖ
ﺗﻜﻪ ﺍﺑﺮی ﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎی ﻏﺮﻭﺏ
ﺁﺳﻤﺎنی ﺳﺖ ﺑﻪ ﺯﻳﺒﺎیی ﻣﻪ
ﺯﻧﺪﮔﺎنی ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﻧﺴﺘﺮﻥ ﺍﺳﺖ...
ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ی ﺟﺎﻥ ﺁﺑﺶ ﺩﺍﺩ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎﻝ ﻣﺎﺳﺖ
ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ
عملی ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺎﺳﺖ
ﭘﺲ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﻔﺸﺎﻧﻴﻢ ﻫﻤﻪ
ﺑﺬﺭ ﺧﻮبی ﻭ صفا

من معلم هستم

من معلم هستم
جنس من از نور است
نفسم روح امید
نگهم آتش داغ
با ندایی از عشق
و نگاهی پر مهر
بر سر میز و کتاب آوردم
بچه آهوی گریز پا را
درس من آب حیات است برای گنجشک
می چکانم قطره قطره عشق را
در وجود تشنه اش
و چه زیباست، انعکاس رنگم
در میانِ آن لوح
که سپید است، چون برف
او که گویی، به من ایمان دارد
باورم داشته است
چون، میانِ آنان
من، معلم هستم...