بگذار فقط خدا بداند...

ای کوه‏ ترین صبر!
کدام داغ تو را بنویسم؛ که سنگدلانه تازیانه‏ات زدند
که بی رحمانه سیلی‏ات زدند؛ که نامردانه پهلویت را شکستند؟

تو را که دستانت بوسه گاه آفتاب بود.
تو را که چشمانت ضریح آسمان بود.

تو را که دریاهای جهان، کنار نامت پهلو گرفتند.
تو را که گل‏های جهان، عطر نامت را وام گرفتند.
تو را که باران، به یمن نگاه تو نازل شد.

خورشید، فردا را بی تو در کنج کدام خرابه غروب کند؟
دریا، فردا را بی تو در کدام ساحل، سر بکوبد؟
آسمان، فردا را بی تو در کدام کرانه شعله‏ور شود...

.

.

.
بگذار فقط خدا بداند که چه بر مدینه گذشت؟!
بگذار فقط خدا بداند...