پرونده توبه ام را بیند، اما در توبه را مبند!

...الهی! کیست که توبه نکرده باشد و کیست که توبه نشکسته باشد؟

سرم را بشکن، امّا مگذار توبه ام را بشکنم

که سر شکستگی بهتر است از سرخوردگی.

الهی! به سوی تو باز می گردم؛

با اشتیاقی وصف ناپذیر و آغوشی آشوب آشنا.

الهی! بگذار هرچند بار که به تو پناه می آورم، به تو محتاج تر شوم؛

که تو احتیاج همیشه منی و نیاز مبرم لحظه به لحظه من.

الهی! اگرچه از تو دورم، امّا نزدیک ترین پنجره ها را به اشک ها دارم

الهی!توبه را از من مگیر که تا "توبه" را دارم

و تا "تو" را دارم ازهمه چیزوهمه کس بی نیازم.

الهی! پرونده توبه های مرا ببند، امّا در توبه را برای لحظه ای به رویم مبند!

که این خانه، همیشه خانه ی امید من بوده و هست.

«محمد کامرانی اقدام»