روی دوش موجها آرام می رفت آفتاب

روی دوش موجها آرام می رفت آفتاب
از فراز قله اسلام می رفت آفتاب

خون به جای اشک از چشم شفق فواره زد
گرچه با دنیایی از اکرام می رفت آفتاب

رنجها رنجیده بودند از بسیط صبر او
شکوه ای ناکرده از آلام می رفت آفتاب

دست نامرد زمانه جام زهرش داده بود
زخم خورده، شوکران در کام، می رفت آفتاب

روزهای بعد او با شب چه فرقی داشتند
وقتی از اندیشه ی ایام می رفت آفتاب

«علی محمد محمدی»