این، آغوش خداست

علی جان!

درخت را دیده ‏ای که چگونه در پس حلول بهار،
شکوفه‏ دار شدن را تجربه می‏کند؟

قنات را دیده ‏ای که با چه اشتیاقی، لحظه تموّج آب
را در دل خویش، به رخ کویر می‏کشد؟

کعبه نیز همین‏ گونه، مباهات رویش تو را برجهان فریاد می‏زند.

این کعبه نیست که شکافته می‏شود تا
شکفتن تو را لمس کرده باشد؛

این آغوش خداست که برای تحویل دادن
تو به آفرینشِ خویش، گشوده شده است.