دو بیتی زیبای مازندرانی از علامه حسن زاده آملی

زمین گیر را دست گیر

مِه دَسِّه هِماس که زمین گیر بَایمِه‏         مِه چَک، تَلِه دَکِت و ناگزیر بَایمِه‏
گتُمِه که پیـر بَیـمِه شِه کار رِ رَسِمِه‏         کاره رَس نیمِه اِسا که پیر بَایمِه‏

6/ 8/ 1347

دستم بگیر که زمین گیر شده ام

پا در دام افتاده و ناگزیر شده ام

می گفتم که در پیری به کارم می رسم

کاری از من بر نمی آید حال که پیر  شده ام