بازمانده ی روز سرخ

عاشورای حسینی، کتاب سرخی بود که «تفسیر ناب»
آن از زبان امام سجّاد (ع) تراوید.

او با اسارت خویش، آزادی را تفسیر کرد و با خطبه هایش سرود
بیداری خواند.امام سجّاد(ع)، بازمانده ی آن روزِ سرخ بود
و شاهد آن عصر فاجعه و قساوت.

«صحیفه ی سجّادیه»اش، ناب ترین دعاهای عارفانه را در بر دارد.
هنوز هم ترنّم عاشقانه ی این «زبور آل محمد»، بر زبان اهل دل است.
زمان پر از زمزمه های سجّادی است.

امام سجّاد(ع)، پاسدار «وحی نبوی» و «خط علوی» و «شور حسینی» بود.
در عصر «نتوانستن»ها، جامعه را به «قدرت دعا» توجّه داد.

نیایش، سلاح او در مبارزه ی فرهنگی و سنگر او در دفاع از حق و اهل بیت بود.
او که در برابر خدا، «سجّاد» بود، هرگز در برابر ظالمان، سرِ تسلیم فرود
نیاورد و چهره بر درگاه ارباب قدرت نسود.

بندی که بر دست و پایش بود، نشانه ی «آزادی در اسارت» بود
و خطبه ای که در کوفه و شام خواند، جلوه ی مکرّر فصاحت
علوی در کلام زین العابدین بود.

«جواد محدّثی»